Het padloze pad
Het padloze pad is geheel anders dan alle andere paden of wegen. Het padloze pad is wel een pad, maar het is een pad zonder pad, alleen hij is nog niet klaar. Je zult hem eerst moeten vinden voordat je er overheen kunt gaan lopen. Hij is alleen op je eigen manier te vinden, gewoon op weg gaan de donkere nacht in en niet weten waar je uitkomt, misschien raak je wel verdwaalt. Het is een pad van risico's, maar ook van teleurstellingen. Het is een pad die je alleen moet bewandelen. Je kunt wel bij de één of andere kerk behoren, maar dan loop je gewoon met de massa mee, je loopt dan een menigte achterna. Maar op het padloze pad moet je alleen gaan en moet je alleen zijn. Het is het langste pad die men in zijn leven aanvaardt en men moet alles goed hebben voorbereid, zodat men niet hoeft terug te keren na een zekere afstand te hebben afgelegd. Het is een innerlijke reis en is even lang als de afstand tussen leven en dood. Maar voor je het padloze pad gaat betreden moet je wel bedenken, of je alles wat je van deze wereld wou leren ook daadwerkelijk hebt geleerd. Als er iets is dat je nog graag zou willen leren, dan moet je dat doen voor je vertrek. Want als je gaat denken: "Ik zal op reis gaan, hoewel ik graag eerst nog iets had willen leren", dan zul je niet in staat zijn je doel te bereiken. Iedere wens, iedere ambitie, elke aspiratie die je in het leven koestert moeten bevredigd zijn. Want de wens om nog iets te willen leren zal je van het padloze pad afhouden. Maar niet alleen een wens kan je van het padloze pad afhouden, maar je moet ook geen wroeging meenemen, noch berouw hebben, nadat je op reis bent gegaan. Als je één of andere wroeging of berouw hebt, moet je dit overwonnen hebben voor je de reis aanvaardt. Er mag geen wrok in je zijn tegenover wie dan ook, noch enig gevoel van beklag tegenover iemand die je kwaad heeft aangedaan, want alles wat tot deze wereld behoort - zouden als je ze meenam - een last worden op je padloze pad. De reis is op zich is al moeilijk genoeg en zou je nog een last mee torsen - last van ongenoegen, onvrede of onbehagen - dan zou je daaronder bezwijken en je doel niet bereiken. Het padloze pad voert je tot vrijheid en omdat te betreden moet de mens zich vrij maken; geen gehechtheid moet hem tegenhouden, geen genoegens mogen hem teruglokken. Door anderen te volgen krijg je geen vrijheid maar ga je de mist in. Door welk levenspatroon ook maar te volgen word je slaaf van die patroon die je volgt en zet je jezelf gevangen. Om in waarheid op te gaan moet je absoluut vrij zijn, onvoorwaardelijk vrij. Maar onvoorwaardelijke vrijheid is gevaarlijk omdat er geen zekerheid en ook geen veiligheid in zit. Maar als je een menigte volgt heb je veel veiligheid en bescherming. Er is een grote veiligheid in het volgen van een menigte, door de aanwezigheid van zoveel mensen krijg je het gevoel dat je niet alleen staat en niet kunt verdwalen. Maar juist deze zogenaamde veiligheid maakt dat je juist verdwaald, want deze zogenaamde veiligheid maakt dat je nooit speurwerk verricht en nooit gaat onderzoeken wat de waarheid is. De waarheid kan alleen gevonden worden als je diep te rade gegaan bent bij jezelf. Van geleende waarheid wordt je geleerd, maar geleerd zijn wil niet zeggen dat je weet. Het is maar aangeleerd. Op deze reis moet je bij je vertrek afscheid nemen van anderen en dat afscheid is een liefdevol losmaken. We zijn allen op reis, niemand heeft hier een blijvende plaats en daarom is het niet juist als we zeggen dat, wanneer wij de geestelijke reis op het padloze pad aanvaarden, we onze plaats in het leven moeten opgeven.
Ton W 1999
Reacties