Anastasis Gedichten en Teksten

        Ik stierf in de steen en werd een plant, Ik stierf als plant en werd een dier, Ik stierf als dier: toen werd ik mens, Waarom zou ik de dood nog vrezen?   Ben ik minder of slechter geworden wanneer ik stierf? eenmaal zal ik ook als mens sterven, en ik zal een wezen van licht worden. Een droomengel. Maar mijn weg gaat altijd verder.   Alles behalve God moet noodwendig veranderen.   Ik zal worden wat niemand gezien of gehoord heeft, ik zal een ster zijn, verheven boven alle sterren en ik zal stralen boven geboorte en dood.       Ton Westerhuis 1969   

Klaprozen zo mooi van kleur Waarom liet jij mij staan en kwam je niet Vele eenzame nachten van verdriet Als de maan door de gordijnen schijnt Moet ik steeds aan jou denken En dan zijn er vele vragen die boven komen Waarom verdween jij in het niets Gister plukten we nog samen klaprozen Klaprozen zo mooi van kleur Je zei toen, dit is de kleur van mijn liefde voor jou En we dansten samen rond een oude boom Steeds denk ik aan die vrolijke tijd van ons samen Ik vraag me dan af "zul jij er nog eens aan denken" En aan mijn liefde voor jou En als ik dan naar de maan kijk Knipoogt hij naar me Zeggende het komt wel goed Padma 30-11-2005 

Gouden Stralen   Volg het Licht, om die Ene te vinden Die je vleugels geeft om te vliegen Volg de Gouden Zon Verlies je in tijd en ruimte Vind de Golven van het leven En weet dat je daar thuis hoort   Volg de Gouden stralen En eens zul je de deur vinden Luister naar de signaal Signaal van Hoop   Richt je blik tot de Hemel En zoek die Ene Buiten tijd en ruimte   Padma 23-06-2007

      Zachte lippen...   elkaar gevonden in een gedicht daar begon hun liefde het is een warme zomerse avond met fakkels op het achtergrond   zij slaakt een diepe zucht en denkt bij zichzelf wat kunnen dagen toch snel gaan  zijn handen strelen  haar heupen ze komen dichter bij elkaar hij ruikt de zomerse avondlucht en voelt haar zachte lippen op de zijne    Padma  14-6-2005 

    de grens van mijn leven   boven op de top wacht de rand op me er is geen weg meer terug ben bij de grens van mijn leven beneden is alleen nog de afgrond moet afscheid nemen van wie dan ook ik kijk omlaag naar de diepte een gapende afgrond dan kijk ik omhoog en zie Hem die ik al ken vanaf mijn geboorte en waar ik zo vele gesprekken mee heb gevoerd ik schreeuw het uit van angst het is de oude man in mij die wil niet gaan en houd zich vast aan de hoogste richel van het wereldse leven. angstig kijk ik naar boven Hij steekt zijn hand uit naar me ik kijk naar beneden de oude man verzet zich heftig en probeert me naar beneden te halen ik voel de aardbodem weg glijden een laatste blik een laatste aanraking het leven van de oude man vloeit weg Padma  06-02-2006