Anastasis Gedichten en Teksten

  Niemand kende je Je leefde in vrijheid Maar gevangen in je eenzaam Jij begreep wel, maar jij werd niet begrepen Altijd alleen met de reflectie van verdriet of eenzaamheid Een onbetekenend leven terwijl een ander kon genieten Gezin, eten, slapen, meer leek het niet te zijn De glans was eraf maar niemand die het zag Op een goede moment probeerde je het Een schim van wat je dacht dat het kon zijn. Genieten van de natuur en van Arie, het gaf een gevoel van vrijheid Maar het waren uitvluchten als je het telkens weer alleen beleefde Sociaal was je wel, ouwehoeren deed je genoeg maar niemand kende je, tenminste.....niet diep genoeg Je leefde als een kluizenaar in de drukte van alledag Er waren best leuke momenten, begrijp me niet verkeerd Maar het besef zat diep, dat heb ik wel van jou geleerd.... Ton W

's Morgens vroeg hoor ik de vogels fluiten, en zie ik de wereld ontwaken. Maar voel me er buiten staan, het samen ervan genieten is niet meer. Het lijkt allemaal zo anders, al zal dat niet zo zijn. Alles lijkt trager te gaan, behalve het verdriet. Meedogenloos is een plotselinge afscheid, en blijft er een verscheurd gevoel over. Terwijl het hart het niet kan en wil accepteren, het maakt je kwetsbaar en klein. Jou missen is zo hard en onwerkelijk. Het geeft zo veel pijn. Ton W 12-11-2023